اوتیسم بزرگسالان

همه ما نام اوتیسم یا در خود ماندگی را شنیده ایم و تقریبا همگی با شنیدن نام اوتیسم، کودکانی را تصور می کنیم که به این اختلال مبتلا هستند. چرا که در اغلب مقالات پزشکی به بیماری اوتیسم در کودکان، تشخیص علائم این بیماری در بچه ها و چگونگی رفتار با آنان پرداخته شده است. اما آیا می دانستید که اوتیسم درمان ندارد و اوتیسم بزرگسالان چالشی است که کودکان مبتلا به این بیماری در آینده با آن رو به رو خواهند شد.

متاسفانه آمار مبتلایان به اوتیسم روز به روز در حال افزایش است. با این وجود افزایش آگاهی و نگرانی والدین در مورد این بیماری، باعث شده است که اغلب مبتلایان به اوتیسم تا سن 3 سالگی تشخیص داده شود. در نتیجه اغلب این کودکان، از سنین پایین برای ورود به جامعه و برقراری ارتباط با دیگر افراد آماده می شوند. با این وجود ممکن است افراد مبتلا به اوتیسم در سنین بزرگسالی با مشکلات جدی تری نظیر چالش های بدست آودن استقلال، رسیدن به بلوغ جنسی و ازدواج، اشتغال و… رو به رو شوند. در ادامه به بررسی 10 حقیقت از اوتیسم بزرگسالان خواهیم پرداخت.

اوتیسم بزرگسالان از کودکی شروع می شود؟

بسیاری از افراد اطلاعات ناقصی درباره اوتیسم دارند و تصور می کنند که کودکان مبتلا به این بیماری با مراجعه به پزشک و تشخیص به موقع بیماری، به طور کامل درمان می شوند. اما این یک تصور اشتباه است. درواقع می توان گفت که اوتیسم درمان ندارد. و طی دوره درمان تنها مهارت هایی به کودک آموخته می شود که بتواند به عنوان یک عضو از جامعه تا حد امکان همانند دیگر افراد رفتار کند و علائم بیماری خود را کنترل کند.

در نتیجه بیماری در تمامی مراحل زندگی یعنی نوجوانی و بزرگسالی، مبتلایان را به چالش می کشد و در نهایت به شکل اوتیسم بزرگسالان برای همیشه در کنار آنان باقی خواهد ماند. البته بسته به شدت و ضعف بیماری، برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم می توانند تا حد زیادی مانند دیگر افراد به فعالیت های اجتماعی بپردازند.

موفقیت با وجود اوتیسم!

اگرچه اوتیسم بزرگسالان می تواند برای فرد مبتلا مشکلات بسیاری ایجاد کند، اما افراد فراوانی وجود دارند که با وجود ابتلا به اوتیسم به موفقیت و شهرت رسیده اند.

• استفان شور: نویسنده، پروفسور، موسیقی دان و سخنران
• دن آکروید : بازیگر، خواننده و صداپیشه
• جان الدر رابینسون : نویسنده و سخنران موفق
• تمپل گرندین : نویسنده، سخنران و متخصص حیوانات

نمونه هایی از افراد موفق مبتلا به اوتیسم هستند. علاوه بر این افراد، بسیاری دیگر از مبتلایان به بیماری اوتیسم به شغل مناسب و متناسب با علاقه خود اشتغال دارند و ازدواج کرده، حتی صاحب فرزند نیز هستند.

شکل گیری روابط عاطفی

شاید یکی از بزرگترین چالش اوتیسم بزرگسالان مربوط به شکل گیری روابط عاطفی، خصوصا در سنین نوجوانی و جوانی باشد. این افراد نیز همانند سایر نوجوانان و جوانان عادی دوره بلوغ را تجربه می کنند. با این تفاوت که درک احساسات دیگران برای آنان اندکی دشوار و متفاوت است. همچنین این افراد قادر به ابراز عواطف و احساسات خود نیستند. در نتیجه ممکن است ناخواسته در شرایط نامناسبی قرار گیرند یا مورد سو استفاده واقع شوند.

استفاده از نقاط قوت مبتلایان به اوتیسم

اغلب افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند، قدرت بالایی در تمرکز روی یک کار خاص دارند که همین امر برای بسیاری از صاحبین مشاغل یک مزیت محسوب می شود. برای مثال بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم بزرگسالان در زمینه ریاضی، موسیقی، برنامه نویسی و… دارای استعداد ویژه ای هستند. به همین دلیل شرکت های معروفی مانند مایکروسافت، مک، SAP و Walgreen در تلاشند تا از استعدادهای کشف نشده افراد دارای اوتیسم بهره ببرند. در ایران نیز یک کافی شاپ در حوالی میدان ونک وجود دارد که برخی از کارمندان آن بزرگسالان مبتلا به اوتیسم هستند و به خوبی در بخش های مختلف کار می کنند.

مشکلات بزرگ اوتیسم بزرگسالان

به طور کلی افراد مبتلا به اوتیسم نیز همانند همه انسان ها با یکدیگر تفاوت هایی دارند. برخی از آن ها بسیار موفق بوده و حتی توانایی حضور فعال در اجتماع را دارند. در مقابل برخی دیگر قادر به فعالیت در جامعه نیستند و بیشتر وقت خود را در محیط خانه می گذرانند. اوتیسم بزرگسالان برای برخی افراد فرصتی برای بدست آوردن مشاغل رویایی در زمینه ساخت بازی یا رباتیک شده و موفق به تشکیل خانواده نیز می شوند اما برخی دیگر از مبتلایان به این بیماری و خانواده هایشان زندگی دشوارتری دارند.

در هر حال ابتلا به اوتیسم کودکان یا حتی اوتیسم بزرگسالان در هر کشور و جامعه ای مشکلات فراوانی را در پی دارد. این مشکلات در هر منطقه جغرافیایی با توجه به سطح آگاهی مردم و تسهیلاتی که دولت ها برای این افراد خاص فراهم می آورند متفاوت است و می تواند کمتر یا بیشتر باشد.

مشکلات کلامی و رفتاری

درست است که بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم بزرگسالان به سخنرانانی موفق تبدیل شده اند. اما این یک حقیقت است که حدود 40 درصد از مبتلایان به این مشکل، توانایی سخت گفتن و بیان شیوا را ندارند. گویی کلمات را در ذهن خود گم می کنند. طبیعی است که در سنین کودکی، مادر حامی فرزند مبتلا به اوتیسم خود است و در گفتار و رفع خواسته ها به او کمک می کند. اما چنین افرادی در بزرگسالی قادر به بیان نیازهای خود نیستند.
همچنین برخی از مبتلایان به این بیماری رفتارهای پرخاشگرانه و تهاجمی دارند. این مشکل باعث اختلال در روابط اجتماعی کاری این افراد خواهد شد.

اوتیسم بزرگسالان مانع استقلال

وقتی از بزرگسال مبتلا به اوتیسم سخن می گوییم منظورمان فردی با سن بالای 20 سال است که نسبت به بسیاری از محرک های محیطی مانند بوهای متنوع، نور و صدا حساس است. چنین فردی گاه از لمس شدن بیزار است. ممکن است با مشکلات گفتاری و برقراری ارتباط دست به گریبان باشد. توانایی بروز عواطف خود و همچنین درک احساسات دیگران را ندارد. حتی ممکن است نتواند در جامعه رفتار دوستانه ای از خود بروز دهد.

اکنون چنین شخصی با رسیدن به بزرگسالی باید به استقلال برسد. به این معنا که شغل و درآمدی داشته باشد. محلی مستقل از والدین خود برای زندگی انتخاب کند. وارد روابط عاشقانه شود. در اجتماع دوستانی پیدا کند. سر و صدای پاساژها و ایستگاه های مترو و… را تحمل کند و مانند یک فرد عادی به ادامه زندگی بپردازد. اما ممکن است فرد مبتلا به اوتیسم بزرگسالان قادر به انجام هیچ یک از این کارها نباشد یا در انجام آن ها دچار مشکل شود.

برای مثال این افراد ممکن است در اجاره یا خرید خانه دچار مشکل شده یا مورد کلاهبرداری واقع شوند. همچنین ممکن است شرایط اورژانسی یا خاصی برایشان اتفاق بیفتد که خود به تنهایی قادر به مدیریت آن نباشند. به همین علت در اغلب موارد زندگی مبتلایان به اوتیسم بزرگسالان، به همراه والدین خود، آسان تر، ایمن تر و مقرون به صرفه تر است.

برخورد آگاهانه

اوتیسم بزرگسالان و کودکان برای خود شخص مبتلا و هم برای خانواده آنان با سختی های بسیاری همراه است. بخصوص در کشور ما که از کودکی مشکلات بیمه برای گفتار درمانی و دیگر درمان های کودکان، خانواده های این بیماران را تحت فشار قرار می دهد. در بزرگسالی نیز رفتارهای نا آگاهانه هر یک از ما، می تواند در عملکرد این افراد اختلال ایجاد کند.

در مرحله اول باید بپذیریم که افراد دارای اوتیسم بزرگسالان نیز اگر مانند همه ما در جایگاه درست قرار گیرند، برای جامعه مفید و کارآمد هستند. همچنین باید در حد توان و دانش خود از آنان و خانواده هایشان حمایت کنیم تا آنان نیز به حق طبیعی خود که زندگی بی دغدغه، کار و برقراری روابط اجتماعی است، برسند.